Eκεί που η παρουσία γίνεται απουσία, τα λόγια περισσεύουν

Κι όταν οι άνθρωποι φεύγουν, τότε τι μένει; Μόνο σιωπή. Αναμοχλεύεις καθημερινά σκέψεις, τις τοποθετείς στη μηχανή του χρόνου κι ύστερα τι μένει; Μόνο αναμνήσεις, ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές, βόλτες, εκδρομές, περίπατοι, οικογενειακά τραπέζια έρχονται στην άκρη του μυαλού για να σου θυμίσουν πόσο ιδανικά ήταν κάποτε τα πράγματα και δυστυχώς δεν το γνώριζες μέχρι τότε.

Αντιλαμβάνεσαι με τον καιρό πόσο πολύ αγαπήθηκες κάτι που μέχρι τώρα το θεωρούσες αυτονόητο και δεδομένο. Ανακαλύπτεις πόσο ευτυχισμένος ήσουν και δεν το ήξερες. Κι ο χρόνος περνάει γρήγορα κι εσύ φοβάσαι ότι θα ξεχάσεις, μα τίποτα δεν ξεχνιέται όσο υπάρχει στην άκρη του μυαλού σου. Είναι κι αυτές οι φωτογραφίες, τα άλμπουμ που ξεφυλλίζεις καθημερινά και συντηρούν το πένθος σου.

Εκεί που η παρουσία γίνεται απουσία, δεν υπάρχουν πια λόγια παρηγοριάς. Και μοιάζει τόσο εγωιστικό να θέλεις να παραμείνεις στη ζωή ένας άνθρωπος που ταλαιπωρείται, που βασανίζεται καθημερινά, ώστε βαθιά μέσα σου το γνωρίζεις. Είναι αμαρτία να υποφέρει. Το κατανοείς. Είναι καλύτερα που έφυγε κι απαλλάχθηκε από τον πόνο κι ας ήθελες βαθιά μέσα σου να τον βοηθήσεις, να του συμπαρασταθείς, να του προσφέρεις. Είχες όλη την καλή διάθεση να δείξεις έμπρακτα αυτή τη φορά την αγάπη σου. Όμως δυστυχώς, τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα έχουμε σχεδιάσει. Πολλές φορές η πραγματικότητα μας εκπλήσσει.

Μόλις βάλεις κάτω τη λογική θα συνειδητοποιήσεις ότι ηρέμησε, ότι ξεκουράστηκε κι ας είναι πολύ επώδυνο που δεν τον βλέπεις που δεν υπάρχει πια στη ζωή σου ως φυσική παρουσία. Γνωρίζεις ωστόσο ότι βρίσκεται στον παράδεισο, στη θέση που του αρμόζει κι αυτή η σκέψη θα σε συντροφεύει για καιρό, θα σε παρηγορεί. Τη στιγμή που δεν υπάρχουν πια λόγια παρηγοριάς. Άλλωστε έχεις ακούσει πολλά, δεν έχεις ανάγκη άλλα.

Έχεις αδειάσει πια, έχεις στεγνώσει από δάκρυα, νιώθεις σκληρός σαν πέτρα. Το συνεχές μπαλαντζάρισμα ανάμεσα σε ζωή και θάνατο, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας σε κούρασε τόσο σωματικά όσο και ψυχικά, σε μάτωσε, σε έκανε πολλές φόρες να λυγίσεις στη μέση της διαδρομής.

Πάρε λοιπόν το χρόνο σου για να βιώσεις το πένθος σου κι όλα θα μπουν σε μια τάξη στην καρδιά και στο μυαλό σου σταδιακά. Κάποτε ήσουν ευτυχισμένος με την παρουσία, τώρα θα μάθεις να ζεις με την απουσία κι αυτό είναι το σκληρό της υπόθεσης. Η σχέση με το αγαπημένο σου πρόσωπο θα εξελιχθεί σε ένα εντελώς μεταφυσικό επίπεδο. Όσο προσπαθείς για αυτή, θα συντηρείται. Είναι στο χέρι σου πια η πορεία της.

Θα περάσεις από πολλά στάδια: άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή κι αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό μέχρι που στο τέλος θα συμβιβαστείς με τα νέα δεδομένα. Ίσως να πιάσεις πάτο μα και πάλι θα αναδυθείς από τις στάχτες σου, ακριβώς όπως συνέβη και στα Δάκρυα του Φοίνικα του αγαπημένου συγγραφέα Γιάννη Βλαχάκη. Κι όταν πια σηκωθείς, θα αντιληφθείς ότι όλα έγιναν για κάποιο λόγο, νομοτελειακά. Συνειδητοποίησες πόσο δυνατός ήσουν στη διάρκεια αυτής της διαδρομής, πήρες μαθήματα ζωής κι ας ευχόσουν με όλη τη δύναμη της ψυχής σου να μην είχε συμβεί ποτέ αυτή η δοκιμασία σε εσένα.

πηγη